Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto z nas, miłośników książek, mając kilka, kilkanaście czy nawet trochę więcej lat, nie marzył o tym, by móc przenieść się do świata wykreowanego przez naszych ulubionych autorów? Do Hogwartu, Shire lub jakiejkolwiek innej powieściowej krainy, która w dzieciństwie stanowiła naszą kryjówkę, bezpieczną przystań, miejsce zawsze czekające na nas z otwartymi ramionami. Kto nie chciał na moment zostać jednym z bohaterów ukochanej historii, rozwiązać w tym wymarzonym świecie jakiejś skomplikowanej zagadki, uratować świata i wykazać się odwagą? Kto nigdy sobie tego nie życzył, niech pierwszy rzuci kamieniem.

Książka Meg Shaffer to w pewnym sensie list miłosny dla nas wszystkich, którzy w powieściowych światach odnaleźliśmy kiedykolwiek swoje miejsce, w bohaterach literackich przyjaciół, a w autorach ulubionych książek przewodników. To niezwykle ciepła, pokrzepiająca historia, która pokazuje, że nigdy nie warto rezygnować z marzeń, a życzenia naprawdę się spełniają, jeśli tylko masz odwagę, by im w tym pomóc. Jest dość sztampowa, momentami mocno oderwana od rzeczywistości, przerysowana i może zbyt melodramatyczna, ale cóż... Kto nie chciałby trafić na Wyspę Zegarową, by móc spotkać Jacka Mastersona i zagrać o to, by zdobyć prawa do jego najnowszej książki? Bo właśnie przed taką szansą staje Lucy, główna bohaterka "Gry w życzenia".

Zmęczona, przepracowana i ledwo wiążąca koniec z końcem 26-latka marzy o jednym - chce adoptować małego chłopca o imieniu Christopher, z którym wspólnie zaczytują się w książkach o Wyspie Zegarowej. Nikt nie powierzy jednak dziecka w pieczę zastępczą kobiecie, która mieszka z trzema współlokatorami, nie ma samochodu, a jej oszczędności oscylują w granicach dwóch tysięcy dolarów. Szansa na spełnienie jej życzenia pojawia się jednak pod postacią podstarzałego autora książek dla dzieci, który po kilku latach pisarskiej emerytury ogłasza konkurs - jego zwycięzca ma otrzymać prawa do najnowszej powieści Jacka Mastersona. Kilkoro graczy trafia więc na Wyspę Zegarową, do domu autora uwielbianej serii książek dla dzieci, by zmierzyć się z przygotowanymi przez niego zagadkami.

Doskonale się tę powieść czyta, nawet jeśli jest do bólu przewidywalna i ckliwa. Od początku wiemy, jak się skończy, ale zupełnie nie odbierało mi to radości z poznawania kolejnych zagadek i odkrywania powiązań między postaciami. Autorce udało się świetnie oddać klimat odciętej od świata, niemal magicznej wyspy, która z pozoru istnieje tylko w nieistniejących w naszej rzeczywistości książkach dla dzieci. O dziwo podobał mi się też nienachalny wątek romantyczny (ja się pytam, gdzie jest mój wytatuowany ilustrator książek dla dzieci?!). A Jack, zdziczały odludek o wielkiej wyobraźni i jeszcze większym sercu, skradł również i moje. Przeszkadzało mi chyba tylko jedno - wiek głównej bohaterki i to skąd zna Christophera. Nic by się nie stało, gdyby Lucy była kilka lat starsza, trochę bardziej odpowiedzialnie podchodziła do tematu adopcji i nie wdała się z chłopcem w dość wątpliwą pod względem etycznym relację w miejscu pracy.

Jeśli jednak przymknie się oko na pewne rzeczy, które w tej książce nie grają, można się przy niej naprawdę świetnie bawić. A może nawet i wzruszyć? Przypomniała mi trochę powieści, które czytałam w dzieciństwie i pozwoliła wrócić myślami do tamtej mnie, która ciągle gdzieś w mojej głowie i sercu siedzi i wierzy w to, że za rogiem kryje się ścieżka do Shire lub czeka pociąg do Hogwartu.

Kto z nas, miłośników książek, mając kilka, kilkanaście czy nawet trochę więcej lat, nie marzył o tym, by móc przenieść się do świata wykreowanego przez naszych ulubionych autorów? Do Hogwartu, Shire lub jakiejkolwiek innej powieściowej krainy, która w dzieciństwie stanowiła naszą kryjówkę...

Rozwiń

Zwiń

Ważny i potrzebny reportaż, który pokazuje, jak wyglądała sytuacja osób z HIV/AIDS w latach 80. i 90. w Polsce, a także to, jakim okrutnym społeczeństwem jesteśmy. Wiele osób zarzuca autorowi zbyt emocjonalne podejście do tematu, ale mnie to akurat w ogóle w tym przypadku nie przeszkadzało - zresztą, jak mogłoby być inaczej, jeśli pisze o sprawach, które w dużej mierze bezpośrednio go dotyczą? Doceniam liczne źródła i materiały, do których dotarł przy pracy nad tą książką. Znalezienie tego wszystkiego w jednym miejscu dla mnie, jako osoby, która chciała dowiedzieć się więcej i dokształcić, było bardzo cenne, biorąc pod uwagę, że można ten reportaż potraktować jako punkt wyjścia do dalszego zgłębiania tematu.

Lata mijają, a mam wrażenie, że bardzo niewiele się zmienia. Żurawiecki odmalowuje bardzo przygnębiający obraz społeczeństwa, w którym większość osób to pozbawieni empatii, okrutni ludzie, w których strach przed nieznanym zwycięża ze zdrowym rozsądkiem. Smutne, ale prawdziwe, niestety w dalszym ciągu.

Ważny i potrzebny reportaż, który pokazuje, jak wyglądała sytuacja osób z HIV/AIDS w latach 80. i 90. w Polsce, a także to, jakim okrutnym społeczeństwem jesteśmy. Wiele osób zarzuca autorowi zbyt emocjonalne podejście do tematu, ale mnie to akurat w ogóle w tym przypadku nie przeszkadzało...

Rozwiń

Zwiń

Klimatyczna, niepokojąca historia, która pokazuje, że to człowiek jest większym potworem niż jakikolwiek wilkołak czy wiedźma. Sprawnie napisana, z ciekawymi bohaterami i dobrze nakreślonym tłem historycznym, niemal kryminalną zagadką i nutą tajemnicy związaną z domniemanym istnieniem w Radziszowie nadprzyrodzonych istot rodem z koszmarów. Do połowy czytało się ją naprawdę fantastycznie, później pojawił się niestety wątek, który trochę popsuł mi odbiór.

Janka musi uciekać z domu, gdy zostaje oskarżona o bycie czarownicą i konszachty z diabłem. Zabiera ze sobą córki i chroni się w domu księdza Wawrzyńca, który nie daje wiary plotkom na jej temat. A może po prostu ulega jej czarom? Albo daje się uwieść pięknej, młodej kobiecie? W międzyczasie do wioski przybywa też król Kazimierz, który dowiaduje się o tajemniczej chorobie mieszkańców, atakach wilkołaków i znikających w lesie dzieciach. Wszystkie podejrzenia padają oczywiście na Jankę, a ochrona zarówno księdza, jak i króla, w pewnym momencie przestaje wystarczać. Na światło dzienne wychodzą sekrety sprzed lat, przerażające historie, o których ludzie woleli zapomnieć, a wśród mieszkańców szerzą się pogłoski o rytuałach i orgiach, którym w pobliskim lesie oddają się wiedźmy. Śledztwo trwa, a zaangażowanych w nie zostaje coraz więcej bohaterów - od księdza, przez syna kata, córkę karczmarza, dzieci Janki, aż po samego króla.

Nie spodziewałam się tego, w którą stronę pójdzie autorka z wyjaśnieniem tej zagadki. Pedofilia i molestowanie dzieci wzięły mnie z zaskoczenia, dlatego niezwykle trudno było mi przebrnąć przez drugą część książki. Rozumiem też, że różne są reakcję na traumę, ale wątek Janki i ocalonego Staszka sprawił, że dosłownie wzdrygałam się przy czytaniu. Nie pojmuję, dlaczego dostaliśmy tyle opisów tego, jak to prawie 30-letnia kobieta obnaża nagie ciało przed 16-latkiem, śpi z nim w jednym łóżku, dotyka go bez wyraźnej zgody, napastliwie całuje... Dla mnie cały ten wątek był nie do przejścia, choć oczywiście autorka usprawiedliwia te zachowania miłością i czułością odczuwaną przez Jankę dla straumatyzowanego chłopca - dla mnie nie. Nie, nie i jeszcze raz nie. Zmierziło mnie to strasznie i miałam wątpliwości, czy doczytam książkę do końca.

Gdyby nie ten jeden wątek, moja ocena na pewno byłaby wyższa. Podejrzewam też, że nie każdy zwróci na to uwagę, ale ja akurat jestem wyczulona na tego typu tematy. Sam klimat i historia w tym przypadku nie wystarczyły, by uratować w moich oczach tę książkę, choć nie da się jej odmówić tego, że pod tymi względami trzyma naprawdę solidny poziom.

Klimatyczna, niepokojąca historia, która pokazuje, że to człowiek jest większym potworem niż jakikolwiek wilkołak czy wiedźma. Sprawnie napisana, z ciekawymi bohaterami i dobrze nakreślonym tłem historycznym, niemal kryminalną zagadką i nutą tajemnicy związaną z domniemanym istnieniem w Ra...

Rozwiń

Zwiń

Piękna, ponadczasowa opowieść, która równie dobrze jak na szklanym ekranie, sprawdza się na kartach książki. W tym przypadku jako pierwszy poznałam film, a choć powieść chciałam przeczytać od lat, dopiero teraz przyszedł jej czas. To wspaniała, poruszająca historia, napisana z dużą dozą czułości dla jej bohaterów, ale również, co nieco mnie zaskoczyło, z naprawdę sporą dawką nieoczywistego humoru. Momentami miałam wrażenie, że niektóre fragmenty nieco kiepsko się zestarzały, ale może to tylko kwestia mojej cynicznej natury. Całość broni się doskonale.

Piękna, ponadczasowa opowieść, która równie dobrze jak na szklanym ekranie, sprawdza się na kartach książki. W tym przypadku jako pierwszy poznałam film, a choć powieść chciałam przeczytać od lat, dopiero teraz przyszedł jej czas. To wspaniała, poruszająca historia, napisana z dużą dozą cz...

Rozwiń

Zwiń

Ech. Liczyłam na więcej. Pierwszy tom był dla mnie przyjemną niespodzianką, tutaj dostaliśmy niestety odgrzewanego kotleta. Zupełnie nie zaangażowałam się w tę historię, nie poczułam żadnej chemii między bohaterami, mimo że zwykle znajduję sobie na drugim planie jakąś postać, która przykuwa moją uwagę - tutaj obsadzie z tła poświęcono tak mało miejsca, że w pewnym momencie przestałam ich nawet odróżniać. Zadziwiające, biorąc pod uwagę to, jak gruba jest ta książka. Może przez to zrobiła się bardzo powtarzalna i, według mnie, dużo bardziej nudna niż tom pierwszy. Przydałoby się wyciąć sporo dłużyzn i przemyśleń pojawiających się po raz enty, a zamiast tego większy nacisk położyć na relacje między postaciami i rozbudowę świata przedstawionego.

Ech. Liczyłam na więcej. Pierwszy tom był dla mnie przyjemną niespodzianką, tutaj dostaliśmy niestety odgrzewanego kotleta. Zupełnie nie zaangażowałam się w tę historię, nie poczułam żadnej chemii między bohaterami, mimo że zwykle znajduję sobie na drugim planie jakąś postać, która przykuw...

Rozwiń

Zwiń

Dobry początek, liczę na jeszcze lepszą kontynuację. Książka jest wciągająca, świat przedstawiony ciekawy, ale odrobinę kulało to, w jaki sposób została napisana, a zatrważające tempo akcji nie pozwoliło mi dostatecznie się w nią zagłębić. Autor stworzył sobie jednak solidne fundamenty, na których może z powodzeniem budować fascynującą serię.

Darrow mieszka na Marsie, należy do Czerwonych - najniższej warstwy społecznej, odpowiadającej za wydobywanie z czeluści planety pewnego pierwiastka i przystosowanie jej powierzchni do zamieszkania przez ludzi. Bieda, okrutne warunki życia, wyzysk i brutalne traktowanie przez wyżej postawionych stają się przesłanką do budzącej się wśród jego pobratymców chęci zmian, zawalczenia o swoje i doprowadzenia do rewolucji. Nieoczekiwanie to właśnie Darrow, choć zaledwie 16-letni, ma stać się tym, który ich poprowadzi. Zanim to zrobi, będzie musiał jednak stać się Złotym - przedstawicielem najsilniejszej i najbogatszej warstwy społecznej, nauczyć się żyć inaczej niż do tej pory, nawiązać sojusze i przyjaźnie z ludźmi, których dotąd uważał za wrogów, a także całkowicie przewartościować swoje podejście do świata.

Brzmi znajomo? Cóż, takich historii czytaliśmy już sporo. Sama w wielu momentach nie mogłam się oprzeć skojarzeniom z "Igrzyskami śmierci", bo podobieństw jest cała masa, ale nie przeszkadzało mi to zupełnie - ja po prostu lubię takie opowieści. Czyta się tę książkę niezwykle szybko, kartki właściwie przerzucają się same, ale trzeba być przy tym bardzo uważnym, bo w szybkim (dla mnie zdecydowanie zbyt szybkim) tempie akcji można przegapić wiele ważnych szczegółów. Zabrakło mi momentów oddechu, refleksji, tu wszystko dzieje się ekspresowo. Mam wrażenie, że powieść napisana jest dość "topornie", choć były chwile, że dostrzegałam, czym może się ta historia stać, jeśli tylko autor pozwoli jej się rozwinąć. Oby kolejne tomy sprostały moim wymaganiom. Chcę lepiej poznać ten świat i jego bohaterów, bo postaci z drugiego planu są naprawdę ciekawe.

Z niecierpliwością będę czekać na następne części serii.

Dobry początek, liczę na jeszcze lepszą kontynuację. Książka jest wciągająca, świat przedstawiony ciekawy, ale odrobinę kulało to, w jaki sposób została napisana, a zatrważające tempo akcji nie pozwoliło mi dostatecznie się w nią zagłębić. Autor stworzył sobie jednak solidne fundamenty, na...

Rozwiń

Zwiń

Ależ jestem usatysfakcjonowana! Tom drugi spełnił wszystkie oczekiwania, jakie w nim pokładałam - jest ciekawszy, świat przedstawiony został bardziej dopracowany, dostajemy więcej wyjaśnień na temat tego, jak działa magia, żywioły spełniają dużo większą rolę niż w części pierwszej, relacje między bohaterami są głębsze i pełniejsze, akcja płynie wartko, a cała historia otrzymuje piękne zakończenie. Takie książki chcę czytać.

Akcja "Ognia nieskończonego" rozpoczyna się dokładnie w miejscu, gdzie została przerwana w poprzednim tomie - Adaira wyjechała na Zachód, by zająć miejsce swego brata jako przyszła dziedziczka klanu, a pogrążony w tęsknocie Jack nie potrafi znaleźć ukojenia nawet w muzyce. Na Wschodzie nowy laird próbuje zapanować nad szerzącą się wśród roślin i ludzi niepokojącą zarazą, a gdy zaczyna on współpracować z duchami, jego obowiązki niespodziewanie musi przejąć Sidra, ukrywająca własne tajemnice.

Ta część ma doskonałe tempo. Akcja toczy się sprawnie, choć jako czytelnicy mamy też czas na chwilę oddechu, a autorka w międzyczasie rozwija relacje między bohaterami zarysowane w pierwszej książce. Na pierwszym planie jest jednak magia, nareszcie! W końcu coś jest nam wyjaśniane, zaczynamy rozumieć, jak działa w tym świecie muzyka, większą rolę zyskują żywioły - wspaniale było wraz z bohaterami wstąpić do świata duchów. Bardzo podobało mi się to, jak rozwijała się fabuła i, co zdarza się rzadko, niesamowicie trafiło do mnie zakończenie, słodko-gorzkie, w punkt, wzruszające. No właśnie, kilkukrotnie podczas czytania łezki stanęły mi w oczach, co też uważam za niezwykle cenne.

No i wisienka na torcie - urzekł mnie fakt, że to Torin uleczył zarażonych. Laird, dla którego ważniejsze od władania mieczem stało się niesienie pomocy za sprawą uzdrawiania. Może sobie wmawiam, ale ja w tym widzę nawiązanie do Aragorna...

Ależ jestem usatysfakcjonowana! Tom drugi spełnił wszystkie oczekiwania, jakie w nim pokładałam - jest ciekawszy, świat przedstawiony został bardziej dopracowany, dostajemy więcej wyjaśnień na temat tego, jak działa magia, żywioły spełniają dużo większą rolę niż w części pierwszej, relacje...

Rozwiń

Zwiń